Browar Gzub - milk stout BA - bierzcie i pijcie z tego wszyscy ;). Sign Up; Log In; Messenger; Facebook Lite; Watch; Places; Games; Marketplace; Meta Pay; Meta Store
Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia (wyd. V) Ustanowienie Eucharystii 26 A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: «Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje». 27 Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: «Pijcie z niego wszyscy, 28 bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. 29 Lecz powiadam wam: Odtąd nie będę już pił [napoju] z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami, nowy, w królestwie Ojca mojego». Przepowiednia zaparcia się Piotra 30 Po odśpiewaniu hymnu wyszli w stronę Góry Oliwnej. 31 Wówczas Jezus rzekł do nich: «Wy wszyscy zwątpicie we Mnie tej nocy. Bo jest napisane: Uderzę pasterza, a rozproszą się owce stada. 32 Lecz gdy powstanę, udam się przed wami do Galilei». 33 Odpowiedział Mu Piotr: «Choćby wszyscy zwątpili w Ciebie, ja nigdy nie zwątpię». 34 Jezus mu rzekł: «Zaprawdę, powiadam ci: Jeszcze tej nocy, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz». 35 Na to Piotr: «Choćby mi przyszło umrzeć z Tobą, nie wyprę się Ciebie». Podobnie też mówili wszyscy uczniowie. W Getsemani 36 Wtedy przyszedł Jezus z nimi do posiadłości zwanej Getsemani i rzekł do uczniów: «Usiądźcie tu, Ja tymczasem odejdę tam się pomodlę». 37 Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę. 38 Wtedy rzekł do nich: «Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną!» 39 I odszedłszy nieco do przodu, padł na twarz i modlił się tymi słowami: «Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty [niech się stanie]!». 40 Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra: «Tak [oto] nie mogliście jednej godziny czuwać ze Mną? 41 Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe». 42 Powtórnie odszedł i tak się modlił: «Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ˂ten kielich˃ i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja!» 43 Potem wrócił i zastał ich śpiących, bo oczy ich były zmorzone snem. 44 Zostawiwszy ich, odszedł znowu i modlił się po raz trzeci, wypowiadając te same słowa. 45 Potem przyszedł do uczniów i rzekł do nich: «Śpicie jeszcze i odpoczywacie? A oto nadeszła godzina i Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników. 46 Wstańcie, chodźmy! Oto blisko jest mój zdrajca». Krytyka tekstu Kontekst i kompozycja Analizowany fragment należy do ostatniej części Ewangelii, opowiadającej o męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa (26,1-28,20). Biorąc po uwagę kryterium zmiany miejsca, czasu oraz tematu można wyróżnić trzy perykopy: o ustanowieniu Eucharystii (26,26-29), o zapowiedzi zwątpienia uczniów i zaparcia się Piotra (26,30-35) oraz o modlitwie Jezusa w Ogrodzie Oliwnym (26,36-46). Warto zwrócić uwagę na szczególny, podwójny charakter w. 30: z jednej strony kończy on perykopę o ustanowieniu Eucharystii (stąd niektóre wydania Biblii łączą go z tym opowiadaniem, np. Biblia Paulistów – 26,26-30), z drugiej zaś jest wprowadzeniem do następnej perykopy i na jego podstawie możemy rozpoznać kontekst kolejnych wypowiedzi Jezusa, stąd wydaje się także słuszne połącznie go z zapowiedzią zwątpienia uczniów i zaparcia się Piotra, jak to czyni Biblia Tysiąclecia (wyd. V). Struktura fragmentu jest następująca: Ustanowienie Eucharystii (26,26-29)Wprowadzenie (w. 26a)Czyn i słowa Jezusa (ww. 26b-28) Odnoszące się do chleba (w. 26bc) Odnoszące się do wina (ww. 27-28)Zapowiedź eschatologicznej uczty Jezusa z uczniami (w. 29) Przepowiednia zwątpienia uczniów i zaparcia się Piotra (26,30-35)Lokalizacja wydarzenia (w. 30)Zapowiedź upadku uczniów (w. 31)Zapowiedź udania się do Galilei (w. 32)Pierwszy protest Piotra (w. 33)Ponowna zapowiedź zaparcia się (w. 34)Ponowny protest Piotra i zapewnienia pozostałych uczniów (w. 35) W Getsemani (26,36-46)Jezus i uczniowie – zarysowanie sytuacji (ww. 36-38) Jezus i uczniowie w Ogrodzie Oliwnym (w. 36) Jezus i trzej uczniowie (ww. 37-38)Pierwsza modlitwa Jezusa (ww. 39-41) Modlitwa (w. 39) Spotkanie śpiących uczniów (w. 40) Zachęta do czuwania (w. 41)Druga modlitwa Jezusa (ww. 42-43) Modlitwa (w. 42) Spotkanie śpiących uczniów (w. 43)Trzecia modlitwa Jezusa (w. 44)Jezus i śpiący uczniowie – zapowiedź i wezwanie (ww. 45-46) Gatunek literacki Opis ustanowienia Eucharystii (26,26-29) to opowiadanie etiologiczne, którego celem jest przede wszystkim wyjaśnienie pochodzenia rytu sprawowanego w Kościele, kiedy to wspólnoty gromadzą się w pierwszy dzień po szabacie (niedziela), aby łamać chleb i wspominać mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa (Dz 2, 20,7; 1 Kor 11,20-27). Następna perykopa (26,30-35) jest prorocką zapowiedzią zbliżających się wydarzeń: bliskiego zwątpienia i rozproszenia się uczniów, ponownego spotkania z Jezusem w Galilei i trzykrotnego zaparcia się Piotra. Ostatni fragment to opowiadanie o Jezusie i uczniach w Getsemani (26,31-46), które ma charakter paradygmatyczny, dotyczący modlitwy, przyjmowania woli Bożej oraz czuwania. Orędzie teologiczne •Mateuszowy opis ustanowienia Eucharystii należy do tradycji palestyńskiej (zwanej też jerozolimską) i wykazuje liczne podobieństwa do opowiadania Markowego (14,22-25). Oba teksty charakteryzują się wspólnymi elementami: 1) paralelizm słów ustanowienia Eucharystii: „to jest Ciało moje” i „to jest krew moja” (Mt 26,26; Mk 14,22); 2) wyrażenie „krew Przymierza” (Mt 26,28; Mk 14,24), nawiązujące do „krwi Przymierza” z Wj 24,8; nie ma natomiast wzmianki o „Nowym Przymierzu”; 3) zbawcza interpretacja Krwi – „wylewana za wielu” (Mt 26,28; Mk 14,24); 4) opowiadanie o jednorazowym wydarzeniu – „i pijcie [pili] z niego wszyscy” (Mt 26,27; Mk 14,23), brakuje zatem wyraźnego nakazu powtarzania. •Podczas wieczerzy żydowskiej znany był gest łamania chleba. Gospodarz brał przaśny chleb, odmawiał specjalne błogosławieństwo, łamał i podawał kawałek każdemu z uczestników. Chleb ten symbolizował udręczenie, upokorzenie, niewolę egipską, ale z drugiej strony był także znakiem pośpiesznego wyjścia z Egiptu (chleb, który nie zdążył się zakwasić) oraz zerwania z wszystkim, co stanowiło udręki niewoli (brak starego kwasu). Był zatem także symbolem nowej rzeczywistości ocalenia i odzyskanej wolności. W trakcie wieczerzy Jezus, „wziął chleb, odmówiwszy błogosławieństwo, połamał go i podał [swoim uczniom]” (26,26). Gest łamania chleba przez Jezusa nie jest jednak prostą kontynuacją rytu żydowskiej wieczerzy paschalnej. Odnajdujemy istotny nowy element z nim związany. Jezus dodaje słowa objaśniające, w których jednoznacznie identyfikuje podawany chleb ze swoim Ciałem: „To jest Ciało moje” (26,26). Zgodnie z rozumieniem biblijnym człowiek nie tylko ma ciało, ale cały jest ciałem. W takim sensie „Ciało moje” oznacza, że chodzi o konkretną osobę Jezusa, z jakim spotykali się i spotykają Jego uczniowie. W słowach Jezusa wypowiedzianych nad chlebem wyraża się nowe, oryginalne znaczenie. To jest Ciało Jezusa. To jest ten sam Jezus. Użyty rzeczownik „ciało” (gr. sōma) oznacza całego człowieka jako osobę we wszystkich jej wymiarach, zarówno, cielesnym, jak i duchowym. Jest to semicki sposób powiedzenia „oto jestem Ja”. Chlebem jest On sam. •Mateuszowy opis zawiera polecenie skierowane do uczniów: „bierzcie i jedzcie” (26,26). Jest to wyraźny nakaz Jezusa, aby uczniowie spożywali Chleb, który jest Jego Ciałem. Chodzi zatem o przyjmowanie Jezusa oznaczające spotkanie, wspólnotę z Nim oraz w Nim z innymi, przyjęcie Jego daru przebaczenia i pojednania, przyzwolenie, aby przyjmowany Jezus przemieniał człowieka i uzdalniał go do ofiarowywania czy wręcz wydawania własnego życia za innych. I nie jest to zachęta, zalecenie, ale wyraźny nakaz, który trzeba zachować (zob. Mt 28,20). •Drugi gest Jezusa dotyczy kielicha z winem, które stanowiło istotny element świątecznego posiłku, szczególnie wieczerzy paschalnej, rozpoczynającej się od odmówienia specjalnej modlitwy dziękczynnej za Paschę i za dar wina. Kielich miał swoją bogatą symbolikę. Podczas uczty picie wina było znakiem wspólnoty uczestników wieczerzy. Kielich więc wyraża wspólnotę Jezusa i Jego uczniów, razem zasiadających przy jednym stole i wspólnie spożywających wino. Kielich oznacza też los człowieka, jego przeznaczenie (26,39). Według Mateusza, bezpośrednio po konsekracji chleba, Jezus wziął kielich z winem, odmówił dziękczynienie i podał go swoim uczniom, dołączając słowa wyjaśnienia: „To jest Krew moja” (26,28). Mamy tutaj ewidentny paralelizm do słów wypowiedzianych nad chlebem „to jest Ciało moje”. Ten sam zaimek wskazujący „to” odnosi się zarówno do Ciała, jak i Krwi Pańskiej. Podobnie jak chleb jest prawdziwym Ciałem Jezusa, tak samo wino staje się Jego prawdziwą Krwią. •Tradycja jerozolimska precyzuje, że chodzi o „krew Przymierza wylewaną za wielu” (26,28). W ten sposób nawiązuje ona najpierw do Przymierza na Synaju (Wj 24,4-8), gdzie mowa o „Krwi przymierza”, które Jahwe zawarł ze swoim ludem. Pod Synajem chodzi o krew zwierząt ofiarnych, którą Mojżesz pokropił lud na znak obietnicy wypełnienia przez ludzi wszystkich nakazów Prawa (Wj 24, Tutaj natomiast jest Krew Chrystusa („to jest moja Krew”), która odtąd gwarantuje już nie ludzką obietnicę, ale Bożą obietnicę, w której zobowiązuje się On do wiecznego przymierza ze swoim ludem. Wyrażenie „krew wylewana” (imiesłów bierny czynny) oznacza, że ma ona charakter ekspiacyjny i przebłagalny. Użyty zwrot „wylewać krew”, zwłaszcza w stronie czynnej, oznacza gwałtowną śmierć i odnosi się do krzyżowej śmierci Jezusa, natomiast w stronie biernej niesie w sobie znaczenie „oddawać się za coś”. Sformułowanie to zatem odsyła nas do nieustannego ofiarowywania się, przelewania krwi Chrystusa, to znaczy oddawania życia dla innych. W Eucharystii Krew Jezusa jest wylewana dla naszego zbawienia. Jego ofiarowywanie się jest przebłaganiem i zadośćuczynieniem Bogu za nasze grzechy. „Krew wylewana” odnosi się do sakramentalnego aktu sprawowanego podczas Ostatniej Wieczerzy (czas teraźniejszy) i jednocześnie opisuje niedaleką w przyszłości ofiarę krzyżową. Ewangelista Mateusz dopowiada, że jest to Krew „na odpuszczenie grzechów”, akcentując w ten sposób zbawcze skutki wylewanej przez Jezusa Krwi jako ofiary ekspiacyjnej. Jest to wyraźna aluzja do proroctwa o Słudze Jahwe, „który poniósł grzechy wielu i oręduje za grzesznikami” (Iz 53,12) oraz „był przybity za nasze grzechy i zdruzgotany za nasze winy. Ponieważ kara spadła na Niego, jesteśmy uratowani; przez Jego rany jesteśmy ocaleni” (Iz 53,5). Dopowiedzenie Mateuszowe potwierdza także, że „śmierć Jezusa jest ostatecznym aktem wyzwolenia ludzi z mocy grzechu. Dzięki Jego krwi grzechy zostały darowane, a ludzie pojednani z Bogiem zostali dopuszczeni do wspólnoty z Nim […]. Krew Jezusa jest zarówno gwarancją samozobowiązania się Boga i narzędziem darowania grzechów” (A. Paciorek, Ewangelia według świętego Mateusza. Rozdziały 14-28, Częstochowa 2008, s. 562). •Krew jest „wylewana za wielu”. Tutaj rodzi się uzasadnione pytanie: czy „za wielu” oznacza wielu, ale nie wszystkich (sens ekskluzywny) czy nieograniczoną rzeszę, to znaczy wszystkich (sens inkluzywny)? Jak słusznie twierdzi ks. Paciorek: „Krew Jezusa nie została wylana za wprawdzie wielką, ale jednak ograniczoną rzeszę ludzi. Została wylana za wszystkich (por. także Mt 20,28 i 1 Tm 2,6; Rz 5,15; por. jeszcze J 6,51: «Chlebem, który Ja dam, jest Ciało moje za życie świata», gdzie świat = wszyscy ludzie). Tak więc wielu nie jest tutaj pojmowane w sposób ograniczający jako przeciwstawienie dla wszyscy, ale oznacza wielu, czyli wszystkich, za których wstawia się jeden Jezus. Pierwotnie oznaczało to całego Izraela, w rozumieniu chrześcijańskim – całą ludzkość (Ga 3,13n; 2 Kor 5, 1 Tm 2,5-6). Doskonałość nowego przymierza wyraża się w jego uniwersalności” (Paciorek, s. 561-562). •Według tradycji jerozolimskiej gestowi podania kielicha uczniom towarzyszy polecenie „pijcie z niego wszyscy” (Mt 26,27). Wskazuje ono na uczestnictwo uczniów w kielichu Jezusowym, a więc wspólnotę losu i udział w męce Pana. •Ostatnie zdanie Jezusa (w. 29) odnosi się do przyszłego królestwa Boga i wyraża pewność uczestnictwa w eschatologicznej uczcie. Podobnie jak wcześniejsze zapowiedzi męki i śmierci były połączone z zapowiedzią zmartwychwstania, tak i teraz bliska śmierć nie jest końcem, ale ostatecznym wypełnieniem. W ten sposób także Eucharystia staje się obrazem doskonałej wspólnoty w królestwie Bożym. Mateuszowe wyrażenie: „pić go będę z wami” podkreśla, że wspólnota z uczniami będzie kontynuowana w królestwie Ojca. Spożywanie Ciała i Krwi Jezusa gwarantuje pełną łączność z Nim w życiu wiecznym. •Wieczerza kończy się odśpiewaniem hymnu. Choć Ewangelista tego nie mówi wprost, prawdopodobnie chodzi o tak zwany Hallel, czyli Ps 113 – 118, recytowany podczas wieczerzy paschalnej, sławiący moc i wierność Boga, które wyraziły się w uwolnieniu Izraela z niewoli egipskiej. •Po zakończonej wieczerzy Jezus wraz z uczniami udaje się na Górę Oliwną. Po drodze zapowiada ich upadek, potknięcie się, zwątpienie (taki jest sens greckiego czasownika skandalidzō). Jest on przewidziany w Bożym planie, na co wskazuje przywołane proroctwo Zachariasza (13,7). Jezus jest Pasterzem, który zostanie śmiertelnie uderzony, a wtedy uczniowie, będący Jego stadem, rozproszą się. Zapowiedzi tej towarzyszy także przekonanie, że zmartwychwstały Jezus pozostanie ich Pasterzem i na nowo zgromadzi uczniów w Galilei, gdzie zostali oni powołani. Będzie więc to nowe powołanie po dniach zwątpienia i rozproszenia. Tam otrzymają zadanie ewangelizowania świata (28,16-20). •Piotr deklaruje, że nawet gdyby wszyscy zwątpili, on pozostanie wierny Jezusowi. W odpowiedzi słyszy gorzkie słowa Jezusa, że nie tylko zwątpi jak inni, ale nawet się Go wyprze tej samej nocy i to trzykrotnie, zanim kogut zapieje, to znaczy przed świtem. Piotr nie przyjmuje prawdy i kolejny raz w uroczysty sposób zapewnia, że jest gotowy nawet umrzeć z Jezusem. Podobnie czynią to uczniowie. Wnet te słowa zostaną zweryfikowane przez wydarzenia (26,69-75). Dla Mateusza jest znamienne, że Piotr jako pierwszy powołany uczeń (4,18) pierwszy Go nie tylko opuszcza, ale wypiera się, że Go zna (26,72). •Getsemani (= tłocznia oliwy) to oliwny ogród (sad) położony naprzeciw potoku Cedron. Jezus wraz z uczniami udaje się tam po wieczerzy. Pozostawia ich w ogrodzie, a sam oddala się nieco na modlitwę, zabierając ze sobą tylko Piotra i synów Zebedeusza (Jakuba i Jana). Mateusz bardzo mocno akcentuje smutek i trwogę Jezusa, co wskazuje na prawdziwe człowieczeństwo Jezusa. Nie tylko ma on ciało ludzkie, ale także ludzkie uczucia. Jak komentuje Jan Paweł II, „Słowa Ewangelisty: począł się smucić i odczuwać trwogę (Mt 26,37), jak też cały przebieg modlitwy w Ogrójcu, zdają się wskazywać nie tylko na lęk przed cierpieniem, ale również na ten inny - jakże znamienny dla człowieka - rodzaj lęku, który łączy się z poczuciem odpowiedzialności. Czyż człowiek nie jest tą szczególną istotą, której powołaniem jest wciąż przerastać siebie? Jezus Chrystus, Syn Człowieczy, objawia w swej modlitwie przed męką ów szczególny trud odpowiedzialności, jaka łączy się z podejmowaniem zadań, w których człowiek musi przerastać siebie” (Jan Paweł II, Komentarz do Ewangelii, Kraków 2011, s. 315). W wyrażeniu „smutna jest dusza moja aż do śmierci” (26,38) dusza oznacza osobę. Powodem smutku Jezusa może być opuszczenie przez uczniów, ale także świadomość bliskiej konieczności przyjęcia śmierci. Smutek Jezusa jest „do śmierci”, co może oznaczać intensywność tego uczucia. Jezus prosi uczniów, aby czuwali razem z Nim, a sam oddala się jeszcze bardziej. •Werset 39 przynosi słowa modlitwy Jezusa. Także one wskazują na Jego ludzką naturę. Prosi, aby Bóg, którego nazywa Ojcem (podobnie w 6,9) oddalił od Niego kielich, będący symbolem losu, który go czeka, a zatem śmierci na krzyżu. Jezus mówi: „jeśli to możliwe”, co nie oznacza zwątpienia w moc Boga, ale odnosi się do toczącego się planu Bożego. Prośba Jezusa ma jedno ważne zastrzeżenie: musi się wypełnić wola Boga, a nie Jego własna.: „nie moja, ale Twoja wola”. I to jest najważniejsze (paradygmatyczne) dla każdej modlitwy chrześcijańskiej. Kiedy prosimy Boga o różne rzeczy, które rozeznajemy jako dobre dla siebie w tym momencie, powinna nam zawsze towarzyszyć pragnienie, aby ostatecznie wypełniła się Jego wola. Jest to jednoczesne ze zgodą człowieka na bycie „niewysłuchanym”, byle tylko wypełnił się plan Boga. •Powracający Jezus zastaje śpiących uczniów, którzy nie byli w stanie czuwać nawet jednej godziny. Ponownie wzywa ich do czujności, gotowości, czuwania i modlitwy, aby nie ulec pokusom, bo „duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe” (26,41). Sentencja ta wskazuje na dwa aspekty człowieka: duch oznacza to, co bardziej szlachetne: uczucia, myśli, pragnienia; ciało zaś to osoba w jej konkretnym, ziemskim i przemijającym aspekcie. „Duch ochoczy” oznacza tutaj gotowość i pragnienie czynienia woli Boga, ciało natomiast słabość. Cielesność staje się czasem narzędziem szatana, który próbuje odwieść człowieka od pełnienia woli Boga, dlatego Jezus zaleca modlitwę, aby nie ulec pokusom szatańskim. •Kolejna modlitwa Jezusa koncentruje się na konieczności wypicia kielicha przygotowanego dla Jezusa, co jest jednoznaczne z cierpieniem i śmiercią krzyżową. Najważniejsze jest jednak, że w ten sposób wypełnia się wola Boga, której Jezus poddaje się całkowicie. Kiedy powraca do uczniów, znów zastaje ich śpiących. Mateusz tłumaczy to ich sennością. Nie ma wątpliwości, że zawiedli i rozczarowali ich Mistrza, który jednak nie robi im żadnych wymówek. •Trzecia wzmianka o modlitwie nie zawiera słów wypowiedzianych przez Jezusa. Ewangelista informuje tylko, że Jezus powtarzał to samo, co wcześniej. Po co zatem wzmiankuje o niej? Liczba trzy wskazuje na intensywność czynności, w tym przypadku, modlitwy Jezusa w Ogrodzie Oliwnym. Kiedy powraca zapowiada śpiącym uczniom, że nadeszła godzina zbawienia, kiedy to zostanie wydany w ręce grzeszników. Polecenia Jezusa „wstańcie, chodźmy!” obejmuje także uczniów i nie jest wezwaniem do ucieczki, ale do wyjścia na spotkanie nadchodzących wydarzeń. Wyrażają one gotowość Jezusa do przyjęcia i przeżycia Jego decydującej godziny. To właśnie żarliwa i intensywna modlitwa uczyniła Go „czuwającym” oraz „gotowym”, aby wypełnić wolę Ojca. Wezwanie do takiej samej postawy jest skierowane także do Jego uczniów. Jezus zaprasza ich, aby poszli tą samą drogą. Ostanie zdanie zapowiada nadejście Judasza, co jest już przygotowaniem następnego opowiadania o Judaszowej zdradzie i pojmaniu Jezusa (26,47-56). Ojcowie Kościoła Wszystkie fragmenty pochodzą z T. Skibiński (red.), Ojcowie Kościoła komentują Biblię. Nowy Testament Ib, Ewangelia według św. Mateusza 14-28, Ząbki 2018, s. 254-265. CHLEB I WINO. Skoro została wypełniona Pascha typiczna i [Jezus] spożył z apostołami mięso baranka, bierze chleb, który umacnia serce człowieka, i przechodzi do prawdziwego sakramentu Paschy, aby jak w jego topicznej zapowiedzi uczynił kapłan Boga Najwyższego Melchizedek, ofiarując chleb i wino, tak samo teraz to uobecnił w prawdziwości swojego Ciała i Krwi. (Hieronim, Komentarz do Ewangelii według św. Mateusza IV 26,26-27). CIAŁO I KREW. Kiedy zdrajca Judasz już wyszedł, Zbawiciel objawił Jedenastu zbawczą tajemnicę. Chrystus był bardzo bliski chwil wyniesienia do nieba, aby ukazać się przed Ojcem w swym ciele. Aby jednak to ciało pozostawało z nami i aby zniszczona została wszelka władza upadku, dał nam swoje Ciało i swoją Krew. Bez obecności Chrystusa wybawienie od śmierci jest niemożliwe, a ludzkość jest niezdolna do uwolnienia się od grzechu, który towarzyszy nam w tym życiu. Chrystus żyje z nami w naszych duszach przez Ducha Świętego, a my stajemy się uczestnikami świętości, ludźmi nieba i nosicielami duchowego imienia. (Cyryl Jerozolimski, Komentarz do Ewangelii Mateusza 290). UDERZĘ PASTERZA. „Rzekł do nich [Jezus]: «Wszyscy zwątpicie we Mnie [tej nocy]»”. Następnie przypomina proroctwo: „Bo jest napisane: «Uderzę w pasterza, a rozproszą się owce [stada]»”, żeby ich nakłonić, żeby zawsze zważali na Pismo Święte; żeby okazać, iż będzie ukrzyżowany z woli Bożej; żeby na podstawie wszystkiego przekonać, iż nie jest przeciwny Staremu Testamentowi ani Bogu, o którym się tam mówi; że to, co się działo w Starym Przymierzu, było zrządzeniem Bożym i wszystkie wydarzenia dawno przepowiedzieli prorocy; żeby byli zupełnie bezpieczni względem przyszłych dóbr. Poucza ich, że wie, jacy byli uczniowie przed ukrzyżowaniem, a jacy będą po ukrzyżowaniu. Ci, którzy nie mogli pozostać w czasie ukrzyżowania, po Jego śmierci stali się mężni i twardsi niż diament. (Jan Chryzostom, Homilie na Ewangelię według św. Mateusza 82,2). JEŚLI TO MOŻLIWE. Mówiąc: „jeśli to możliwe” [Jezus] uwzględniał nie tylko moc Boga, lecz także Jego sprawiedliwość. Albowiem ze względu na moc Boga wszystko jest możliwe, czy to sprawiedliwe, czy to niesprawiedliwe, ze względu zaś na Jego sprawiedliwość – ponieważ jest nie tylko mocny, ale i sprawiedliwy – nie wszystko jest możliwe, lecz tylko to, co sprawiedliwe (Orygenes, Komentarz do Ewangelii według św. Mateusza 95). Kultura i sztuka (przygotował Jacek Wakuluk) Ostatnia Wieczerza – Juan de Juanes | Fot. Wikipedia Ustanowienie Eucharystii – Fra Angelico | Fot. Wikiart Cykl Eucharystyczny – mozaika z Soboru Mądrości Bożej w Kijowie | Fot. Wikipedia Ustanowienie Eucharystii – Sassetta (Stefano di Giovanni) | Fot. Wikipedia Ustanowienie Eucharystii – rzeźba z kościoła Calaca w Batangas na Filipinach | Fot. Wikipedia Jezus i Apostołowie w drodze z Wieczernika do Ogrodu Oliwnego – Płaskorzeźba z Kościoła Św. Piotra in Gallicantu w Jerozolimie | Fot. Wikipedia Mozaika z głównego ołtarza Kościoła Wszystkich Narodów w Jerozolimie. Zdjęcie prywatne Jezus w Ogrójcu – Heinrich Hofmann | Fot. Wikipedia Modlitwa w Ogrójcu – Andrea Mantegna | Fot. Wikipedia Motyw modlitwy w Ogrójcu - Fragment Poliptyku z Bazyliki San Zeno w Weronie – Andrea Mantegna | Fot. Życie i nauczanie Kościoła KKK 1374 Sposób obecności Chrystusa pod postaciami eucharystycznymi jest wyjątkowy. Stawia to Eucharystię ponad wszystkimi sakramentami i czyni z niej „jakby doskonałość życia duchowego i cel, do którego zmierzają wszystkie sakramenty” . W Najświętszym Sakramencie Eucharystii „są zawarte prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie Ciało i Krew wraz z duszą i Bóstwem Pana naszego Jezusa Chrystusa, a więc cały Chrystus”. „Ta obecność nazywa się «rzeczywistą» nie z racji wyłączności, jakby inne nie były «rzeczywiste», ale przede wszystkim dlatego, że jest substancjalna i przez nią uobecnia się cały Chrystus, Bóg i człowiek”. KKK 1403 Podczas Ostatniej Wieczerzy sam Pan zwrócił uwagę uczniów na spełnienie się Paschy w Królestwie Bożym: „Powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w Królestwie Ojca mojego” (Mt 26, 29). Za każdym razem, gdy Kościół celebruje Eucharystię, przypomina sobie tę obietnicę, a jego wzrok kieruje się do Tego, „Który przychodzi” (Ap l, 4). Woła on w modlitwie o to przyjście Pana: „Maranatha!” (1 Kor 16, 22), „Przyjdź, Panie Jezu!” (Ap 22, 671 20); „Niech przyjdzie Twoja łaska, a przeminie ten świat!”. Refleksja i modlitwa Czy mam świadomość niezwykłego Daru, jakim jest Sakrament Ciała i Krwi Jezusa? On jest dla mnie! Czy chętnie i z wielką wdzięcznością uczestniczę w Eucharystii? Czy przyjmuję Jego Ciało jako pokarm umacniający mnie i Krew jako napój, który oczyszcza mnie z grzechów? Czy jestem przekonany, że potrzebuję Eucharystii jako lekarstwa i pokarmu gwarantującego mi życie wieczne w przyjaźni z Jezusem? Jak podchodzę do moich upadków, zdrad, wypierania się słowem i czynem przynależności do Jezusa i Jego Kościoła? Czy mam świadomość, że nigdy nie jest za późno, że zawsze można zacząć od nowa? Czy ufam na tyle Jezusowi, iż wiem, że moja słabość nie jest ani zaskoczeniem ani przeszkodą dla Jego nieskończonego miłosierdzia? Czy jestem odpowiedzialny za wypowiadane słowa? Czy moje codzienne czyny potwierdzają składane słownie deklaracje? Czy nie czuję się czasami lepszy od innych, będąc przekonany o własnej doskonałości? Jaka jest moja modlitwa? Czego najczęściej dotyczy? O co proszę Jezusa? Czy pragnę, aby wypełniła się wola Boga w moim życiu? Czy potrafię przyjąć także kielich (los), który jest trudny, wymagający i niekoniecznie zgodny z moimi oczekiwaniami? Czy modlitwa czyni mnie „czuwającym” i „gotowym”? Czy chcę „wstać i iść” z Jezusem, to znaczy uczestniczyć w Jego godzinie? Panie Jezu z Wieczernika, daj mi postawę wdzięczności oraz umiejętność ofiarowywania własnego życia Tobie i innym; Panie Jezu z drogi na Górę Oliwną, daj mi niezachwianą ufność w Twoje wielkie miłosierdzie i po każdym upadku pragnienie zaczynania od nowa; Panie Jezu z Ogrodu Oliwnego, daj mi gotowość pełnienia Twojej woli oraz naucz mnie żarliwej modlitwy, która chroni przed pokusami. Tobie chwała i cześć na wieki wieków. Amen. Lektura poszerzająca: A. Paciorek, Ewangelia według świętego Mateusza. Rozdziały 14-28, Częstochowa 2008, s. 558-581. R. Pietkiewicz, Biblijne przekazy o ustanowieniu Eucharystii. Studium egzegetyczno-teologiczne, „Wrocławski Przegląd Teologiczny” 17(2009)2, s. 77-91. Wroclawski_Przeglad ( Henryk Witczyk, Pascha Jezusa odpowiedzią Boga na grzech świata. Eschatologiczna Ofiara Ekspiacji i Nowego Przymierza, Wydawnictwo KUL, Lublin 2002. Opracował: ks. dr hab. Paweł Podeszwa
Bierzcie to i jedzcie, to jest cialo moje. Pijcie z niego wszyscy, bo to jest krew moja przymiarza ktora zawielu bedzie wylana na odpuszczenie grzechow. tekst zaczynajacy sie od on. Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy : to jest bowiem cialo moje (i jak chcesz to do konca zdania, ja tego nie zrobilam) Bierzcie i pijcie z tego wszyscy i do konca
Ewangelia wg św. MateuszaMĘKA I ZMARTWYCHWSTANIE JEZUSA CHRYSTUSA Ostatnia zapowiedź męki1 261 Gdy Jezus dokończył wszystkich tych mów, rzekł do swoich uczniów: 2 «Wiecie, że po dwóch dniach jest Pascha, i Syn Człowieczy będzie wydany na ukrzyżowanie». Postanowienie Wysokiej Rady 3 Wówczas to zebrali się arcykapłani i starsi ludu w pałacu najwyższego kapłana, imieniem Kajfasz, 4 i odbyli naradę, żeby Jezusa podstępnie pochwycić i zabić. 5 Lecz mówili: «Tylko nie w czasie święta, żeby wzburzenie nie powstało wśród ludu». Namaszczenie w Betanii2 6 Gdy Jezus przebywał w Betanii, w domu Szymona Trędowatego, 7 podeszła do Niego kobieta3 z alabastrowym flakonikiem drogiego olejku i wylała Mu olejek na głowę, gdy spoczywał przy stole. 8 Widząc to, uczniowie oburzali się, mówiąc: «Na co takie marnotrawstwo? 9 Przecież można było drogo to sprzedać i rozdać ubogim». 10 Lecz Jezus zauważył to i rzekł do nich: «Czemu sprawiacie przykrość tej kobiecie? Dobry uczynek spełniła względem Mnie. 11 Albowiem zawsze ubogich macie u siebie, lecz Mnie nie zawsze macie. 12 Wylewając ten olejek na moje ciało, na mój pogrzeb to uczyniła4. 13 Zaprawdę, powiadam wam: Gdziekolwiek po całym świecie głosić będą tę Ewangelię, będą również opowiadać na jej pamiątkę to, co uczyniła». Zdrada Judasza5 14 Wtedy jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów 15 i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam». A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników6. 16 Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać. OSTATNIA WIECZERZA Przygotowanie Paschy7 17 W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia?» 18 On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: "Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami"». 19 Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę. Wyjawienie zdrajcy8 20 Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu . 21 A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was mnie zdradzi». 22 Bardzo tym zasmuceni zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?» 23 On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. 24 Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził». 25 Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: «Czy nie ja, Rabbi?» Odpowiedział mu: «Tak jest, ty». Ustanowienie Eucharystii9 26 A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: «Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje». 27 Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: «Pijcie z niego wszyscy, 28 bo to jest moja Krew Przymierza10, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. 29 Lecz powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego»11. 30 Po odśpiewaniu hymnu wyszli ku Górze Oliwnej. Przepowiednia zaparcia się Piotra12 31 Wówczas Jezus rzekł do nich: «Wy wszyscy zwątpicie we Mnie tej nocy. Bo jest napisane: Uderzę pasterza, a rozproszą się owce stada13. 32 Lecz gdy powstanę, uprzedzę was do Galilei». 33 Odpowiedział Mu Piotr: «Choćby wszyscy zwątpili w Ciebie, ja nigdy nie zwątpię». 34 Jezus mu rzekł: «Zaprawdę, powiadam ci: Jeszcze tej nocy, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz». 35 Na to Piotr: «Choćby mi przyszło umrzeć z Tobą, nie wyprę się Ciebie». Podobnie zapewniali wszyscy uczniowie. JEZUS W OGRÓJCU Modlitwa i trwoga konania14 36 Wtedy przyszedł Jezus z nimi do ogrodu, zwanego Getsemani15, i rzekł do uczniów: «Usiądźcie tu, Ja tymczasem odejdę tam i będę się modlił». 37 Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę. 38 Wtedy rzekł do nich: «Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną!» 39 I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: «Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty». 40 Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra: «Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną? 41 Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe». 42 Powtórnie odszedł i tak się modlił: «Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich, i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja!» 43 Potem przyszedł i znów zastał ich śpiących, bo oczy ich były senne. 44 Zostawiwszy ich, odszedł znowu i modlił się po raz trzeci, powtarzając te same słowa. 45 Potem wrócił do uczniów i rzekł do nich: «Śpicie jeszcze i odpoczywacie? A oto nadeszła godzina i Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników. 46 Wstańcie, chodźmy! Oto blisko jest mój zdrajca». Pojmanie Jezusa16 47 Gdy On jeszcze mówił, oto nadszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim wielka zgraja z mieczami i kijami, od arcykapłanów i starszych ludu. 48 Zdrajca zaś dał im taki znak: «Ten, którego pocałuję, to On; Jego pochwyćcie!». 49 Zaraz też przystąpił do Jezusa, mówiąc: «Witaj Rabbi!», i pocałował Go. 50 A Jezus rzekł do niego: «Przyjacielu, po coś przyszedł?» Wtedy podeszli, rzucili się na Jezusa i pochwycili Go. 51 A oto jeden z tych, którzy byli z Jezusem, wyciągnął rękę, dobył miecza i ugodziwszy sługę najwyższego kapłana odciął mu ucho. 52 Wtedy Jezus rzekł do niego: «Schowaj miecz swój do pochwy, bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną. 53 Czy myślisz, że nie mógłbym poprosić Ojca mojego, a zaraz wystawiłby Mi więcej niż dwanaście zastępów aniołów? 54 Jakże więc spełnią się Pisma, że tak się stać musi?» 55 W owej chwili Jezus rzekł do tłumów: «Wyszliście z mieczami i kijami jak na zbójcę, żeby Mnie pojmać. Codziennie zasiadałem w świątyni i nauczałem, a nie pochwyciliście Mnie. 56 Lecz stało się to wszystko, żeby się wypełniły Pisma proroków». Wtedy wszyscy uczniowie opuścili Go i uciekli. JEZUS PRZED SWOIMI SĘDZIAMI Wobec Wysokiej Rady17 57 Ci zaś, którzy pochwycili Jezusa, zaprowadzili Go do najwyższego kapłana, Kajfasza, gdzie zebrali się uczeni w Piśmie i starsi18. 58 A Piotr szedł za Nim z daleka, aż do pałacu najwyższego kapłana. Wszedł tam na dziedziniec i usiadł między służbą, aby widzieć, jaki będzie wynik. 59 Tymczasem arcykapłani i cała Wysoka Rada szukali fałszywego świadectwa przeciw Jezusowi, aby Go zgładzić. 60 Lecz nie znaleźli, jakkolwiek występowało wielu fałszywych świadków. W końcu stanęli dwaj 61 i zeznali: «On powiedział: "Mogę zburzyć przybytek Boży i w ciągu trzech dni go odbudować"». 62 Wtedy powstał najwyższy kapłan i rzekł do Niego: «Nic nie odpowiadasz na to, co oni zeznają przeciwko Tobie?» 63 Lecz Jezus milczał. A najwyższy kapłan rzekł do Niego: «Poprzysięgam Cię na Boga żywego, powiedz nam: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży?» 64 Jezus mu odpowiedział: «Tak, Ja Nim jestem. Ale powiadam wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego19, i nadchodzącego na obłokach niebieskich». 65 Wtedy najwyższy kapłan rozdarł swoje szaty i rzekł: «Zbluźnił. Na cóż nam jeszcze potrzeba świadków? Oto teraz słyszeliście bluźnierstwo. 66 Co wam się zdaje?» Oni odpowiedzieli: «Winien jest śmierci». 67 Wówczas zaczęli pluć Mu w twarz i bić Go pięściami, a inni policzkowali Go 68 i szydzili: «Prorokuj nam, Mesjaszu, kto Cię uderzył?» Zaparcie się Piotra20 69 Piotr zaś siedział zewnątrz na dziedzińcu. Podeszła do niego jedna służąca i rzekła: «I ty byłeś z Galilejczykiem Jezusem». 70 Lecz on zaprzeczył temu wobec wszystkich i rzekł: «Nie wiem, co mówisz». 71 A gdy wyszedł ku bramie, zauważyła go inna i rzekła do tych, co tam byli: «Ten był z Jezusem Nazarejczykiem». 72 I znowu zaprzeczył pod przysięgą: «Nie znam tego Człowieka». 73 Po chwili ci, którzy tam stali, zbliżyli się i rzekli do Piotra: «Na pewno i ty jesteś jednym z nich, bo i twoja mowa cię zdradza». 74 Wtedy począł się zaklinać i przysięgać: «Nie znam tego Człowieka». I w tej chwili kogut zapiał. 75 Wspomniał Piotr na słowo Jezusa, który mu powiedział: «Zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz». Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał.
„” Jakimi słowami Chrystus ustanowił sakrament Kapła ństwa? „>". Dlatego te ż Ko ściół tak uło żył cały obrz ęd Liturgii Eucharystycznej, że jego cz ęś ci
Służąc do Mszy świętej Novus Ordo, niejednokrotnie miałem możliwość usługiwania przy Mszale, w którym to w szczytowym momencie Liturgii Eucharystycznej, przewracałem kartkę na słowa konsekracji, które z pewnością każdy z nas dobrze zna. Jeśli ktoś jednak kiedyś myślał, że te same słowa słyszeli nasi przodkowie, podczas Najświętszej Ofiary przed wydaniem Missae Romanum w drugiej połowie XX wieku, to jest w błędzie. Ja również złapałem się na tym przekonaniu. Klęcząc po stronie Mszału podczas liturgii w Nadzwyczajnej Formie, widziałem i słyszałem dokładnie słowa konsekracji (często niesłyszalne dla innych wiernych). Co ciekawe, są one odmienne od tych, które można usłyszeć w każdą niedzielę np. podczas sumy. Słowa zawarte w obu księgach Słowa konsekracji zawarte w Missae Romanum 1962 Słowa konsekracji zawarte w Missae Romanum 1970 ,,TO JEST BOWIEM CIAŁO MOJE” ,,TO JEST BOWIEM KIELICH KRWI MOJEJ NOWEGO I WIECZNEGO TESTAMENTU TAJEMNICA WIARY, KTÓRA BĘDZIE WYLANA ZA WAS I ZA WIELU NA ODPUSZCZENIE GRZECHÓW” (Tłumacząc z łaciny) ,,BIERZCIE I JEDZCIE Z TEGO WSZYSCY: TO JEST BOWIEM CIAŁO MOJE, KTÓRE ZA WAS BĘDZIE WYDANE” ,,BIERZCIE I PIJCIE Z NIEGO WSZYSCY: TO JEST BOWIEM KIELICH KRWI MOJEJ NOWEGO I WIECZNEGO PRZYMIERZA, KTÓRA ZA WAS I ZA WIELU BĘDZIE WYLANA NA ODPUSZCZENIE GRZECHÓW. TO CZYŃCIE NA MOJĄ PAMIĄTKĘ” Tabela 1 - Słowa konsekracji w dwóch Mszałach Rzymskich[1] Należy zacząć od źródeł Zanim wyjaśnię, jaka jest przyczyna różnicy w tych dwóch formułach, warto na chwilę zajrzeć do Nowego Testamentu i pochylić się nad fragmentami mówiącymi o ustanowieniu Eucharystii. Zostały one przedstawione w poniższej tabeli. Relacja św. Mateusza Relacja św. Marka Relacja św. Łukasza Relacja św. Pawła A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: «Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje». Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: «Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Lecz powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego». Po odśpiewaniu hymnu wyszli ku Górze Oliwnej (Mt 26, 26-30). A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im mówiąc: «Bierzcie, to jest Ciało moje». Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, i pili z niego wszyscy. I rzekł do nich: «To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana. Zaprawdę, powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę nowy w królestwie Bożym» (Mk 14, 22-25). ,,Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę!» Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: «Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 19). Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę». Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę» (1 Kor 11, 23-25). Tabela 2 - Cytaty biblijne o ustanowieniu Eucharystii[2] Analizując powyższe fragmenty możemy zauważyć, że w kwestii konsekracji chleba, formuły z obu Mszałów w nich występują. Warto także nadmienić, że wszyscy ewangeliści są zgodni co do faktu wydania Ciała Jezusa. Na tym zatrzymuje się św. Marek i Mateusz. Natomiast św. Łukasz uwydatnia kwestię ,,odbiorców” przyjmujących ten dar. Podkreśla bowiem, że będzie ono wydane ,,za wielu” i – dodaje znamienne słowa – ,,to czyńcie”. Ten drugi aspekt (czyli polecenie składania ofiary) podkreśla również św. Paweł. Natomiast jeśli chodzi o słowa konsekracji wina, widać pewne zróżnicowanie. ,,Trzon” jest ten sam – kielich z winem (później z Krwią Pańską) symbolizuje wieczne przymierze. We wszystkich relacjach ewangelistów Krew jest wylana za każdego – jak dodaje św. Mateusz – na zgładzenie win. Niestety swej relacji nie przytacza św. Jan. Mogłaby by ona dostarczyć wielu informacji jako słowa naocznego świadka (nie umniejszając przekazów pozostałych ewangelistów, a zwłaszcza św. Mateusza). W jego Ewangelii nie ma wzmianek o ustanowieniu kapłaństwa ani Eucharystii w taki sposób, jak opisali to pozostali autorzy. Mimo wszystko powyższe opisy są w pewnym sensie wystarczające, różnią się od siebie nieznacznie. Przekaz, który z nich płynie jest taki sam i jest klarowny. Dziękczynienie pierwszych wspólnot Kościoła Święty Justyn w swej Apologii przekazuje, że przewodniczący liturgii odmawiał dziękczynienie (gr. eucharistion). Jednak nie wiadomo, czy zawierało opowiadanie o ustanowieniu, tak jak występuje ono obecnie. Pierwszy raz o takich sformułowaniach można przeczytać w dziele św. Hipolita z 215 roku, pt. ,,Traditio Apostolica” Jednak już wtedy było wiadome, że te słowa nie są np. formułą sakramentalną, nie posiadają ,,specjalnego” działania. Taką formę mają przykładowo słowa: ,,N. ja Ciebie chrzczę w Imię…” wypowiadane przez szafarza sakramentu podczas obrzędu chrztu. Natomiast słowa konsekracji odbierano nie tyle jako osobne działanie na kształt formuły sakramentu, lecz jako szczytowe słowa wielkiej konsekracji, jaką opiewano niegdyś całą Modlitwę Eucharystyczną. Przyczyny zróżnicowania tekstu Fakt stosowania wielu formuł konsekracyjnych, spośród których nie wszystkie były zgodne z tekstem biblijnym, nie było niczym nowym. Nie było tam wprawdzie zdań całkowicie przypadkowych, nie mających żadnego powiązania z Biblią. Główne przesłanie zawsze było z nią tożsame. Przyczyną tych zmian była chęć ,,upiększenia” bądź ,,ulepszenia” tekstu, bądź też zachowania symetryczności obu opisów. Dlatego, jak podano w pierwszej tabeli , zdania różniły się od siebie i jest tak nadal. Dwudziestowieczne zmiany Przez wieki słowa konsekracji brzmiały w różny sposób, lecz od wydania Mszału Rzymskiego w 1570 roku, zawierały takie wyrażenia: Konsekracja Hostii: Hoc est enim Corpus meum. Konsekracja kielicha z winem: Hic est enim calix Sánguinis mei novi et aetérni testaménti: Misterium Fidei: qui pro vobis et pro multis effundétur in remissiónem peccatórum. Jednak Paweł VI po Soborze Watykańskim II zmienił powyższe formuły. Usunął z nich niektóre słowa oraz dodał inne. Mianowicie: Konsekracja Chleba: Accípite et manducáte ex hoc omnes: hoc est enim Corpus meum, quod pro vobis tradétur. Konsekracja kielicha z winem: Accípite et bíbite ex eo omnes: hic est enim calix Sánguinis mei novi et aetérni testaménti, qui pro vobis et pro multis effundétur in remissiónem peccatórum. Hoc fácite in meam commemoratiónem. Z pewnością możemy zauważyć różnicę. Warto teraz poświęcić chwilę na wytłumaczenie zmian i podkreślenie, że nie zostały one wprowadzone przypadkowo. Z łaciny na język polski Od ,,Accipitie” do ,,meum”/,,tradétur” Podstawą tej części konsekracji są słowa Jezusa ,,to jest bowiem Ciało Moje”. W takiej formie istniała i istnieje do dziś konsekracja Hostii w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego. Natomiast w Zwyczajnej Formie, po zmianach, jest ona o wiele dłuższa. Zaczyna się od słów: ,,Accípite et manducáte ex hoc omnes”, które oznaczają ,,Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy”. Przed Vaticanum II, były one odmawiane przez kapłana przed przyklęknięciem, po którym następowało ukazanie Hostii. Następnie wypowiadano znamienne słowa ,,to jest Ciało Moje” i na tym kapłan kończył powtarzanie słów Chrystusa. Obecnie dodaje jeszcze ,,quod pro Vobis tradétur” co tłumaczymy jako ,,które za was będzie wydane”. Tych słów nie zawiera Mszał z 1962roku, ani poprzednie wersje Mszału Piusa V[3]. Od ,,Accípite” do ,,commemoratiónem” Podczas słów towarzyszących konsekracji kielicha z winem zmian jest więcej. Jak z pewnością było to widoczne, do konsekracji chleba po Vaticanum II dodano jedynie tekst, nic nie ujęto z tego, co znajdowało się w Mszale z 1960 roku, tak do słów konsekracji wina zarówno dodano, jak i odjęto niektóre słowa. Zaczniemy zatem od wersji przedsoborowej. Jej tekst jest, podobnie jak to było w konsekracji Chleba czy Hostii , ośrodkiem tego drugiego. Słowa: ,,Hic est enim calix Sánguinis mei novi et aetérni testaménti: Misterium Fidei: qui pro vobis et pro Multi effundétur in remissiónem peccatórum” tłumaczy się jako: ,,To jest bowiem kielich krwi Mojej, Nowego i Wiecznego Przymierza: Tajemnica Wiary: Która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów”. Wycięto z niej słowa ,,Tajemnica Wiary” i dodano ją jako odpowiedź ze strony ludu, jak można przeczytać w liście Pawła VI do wiernych z okazji ogłoszenia Mszału Rzymskiego. Co ciekawe, jest to jedyny moment Modlitwy Eucharystycznej gdy zwraca się ona do Jezusa (Syna), a nie do Boga Ojca. Wracając jednak do tematu, równocześnie dodano do tych słów następujące wyrażenie: ,,Accípite et bíbite ex eoomnes”, które oznacza ,,bierzcie i pijcie z niego wszyscy”. Analogicznie do konsekracji chleba, kapłan wypowiadał te słowa przed przyklęknięciem poprzedzającym podniesienie kielicha. Po jego okazaniu mówił cicho ,,heac quotiescumque feceritis, in mei memoriam facietis”, co oznacza ,,ilekroć to czynić będziecie, na moją pamiątkę czyńcie”. Te słowa zostały włączone w poczet głównych słów, tzn. wypowiadanych głośno w Novus Ordo Missae, z małą reformą. Dziś brzmią one ,,to czyńcie na moją pamiątkę”. Problemy z tłumaczeniem ,,za was” i pytanie Podczas tłumaczenia słów mówiących o tym, że Krew Jezusa ,,za was i za wielu będzie wylana” można zauważyć pewną trudność, którą dostrzegli bibliści. W Ewangelii św. Mateusza (Mt 26, 28) są zawarte słowa ,,peripollon”, u św. Marka ,,hyperpollon” (Mk 14, 24), co oznacza ,,za wielu”. Słowo ,,polloi” z języka greckiego oznacza wielki tłum, zgromadzenie ludów, czy także świat ludzki (zob. Iz 53, 11; Dn 9, 27; Est 4, 3; 1 Krl 18, 25). Język hebrajski i aramejski tłumaczą natomiast słowo ,,kol”, istniejące w miejscu greckiego ,,polloi” jako ogół. Nigdy w historii jednak nie używano tego zwrotu. W ciągłym użytkowaniu znajdowały się sformułowania ,,za wielu”, ,,za was i za wielu” czy (po prostu) ,,za was”. Nie ma tam nigdy mowy, że ,,za ogół”, ,,za wszystkich”. Czy te zmiany mają urzeczywistnienie w Biblii? Jeśli mówimy o łączności dodawanych słów z Pismem Świętym, to nic co zostało dodane do formuł konsekracyjnych, nie zostało napisane przez człowieka w jakiejś adhortacji, konstytucji, książce czy innym dokumencie. Wszystkie zostały zapisane w Piśmie Świętym przez natchnionych autorów. Słowa ,,które za was będzie wydane” (dodane przez Pawła VI) pochodzą z Ewangelii św. Łukasza, a także z Listu do Koryntian (zob. tabela nr 1). Ponadto są one zawarte w ,,Tradycji Apostolskiej”. Jedynie te słowa zostały jako zupełnie nowe dołączone do słów konsekracji, gdyż pozostałe ,,dodatki”, istniejące w Mszale Pawła VI, znajdowały się już w Mszale z roku 1570 i jego edycjach typicznych, tylko w innym miejscu. Zakończenie Jestem pewny, że duża liczba osób nigdy nie wiedziała, albo i dalej nie zdaje sobie sprawy z tego, że mamy w Kościele dwie różne od siebie formuły konsekracyjne. Nie różnią się one jednak diametralnie od siebie i nie są sprzeczne. Po wypowiedzeniu przez kapłana (w osobie Jezusa) oby tych formuł dokonuje się przeistoczenie. Jednak gdy się pomyli lub wypowie inne słowa niż te, które są zapisane w Mszale Rzymskim Jana XXIII czy Pawła VI, Msza może stać się nieważna. Mają one wielką moc, gdyż wypowiedział je sam Chrystus, uświęcił je i ,,uzdolnił” do tego, by każdy wyświęcony kapłan, który wypowie je podnosząc chleb, odkładał Ciało Jezusa. Podnosił wino, a opuszczał Krew Pańską. Dawid Makowski Bibliografia: Źródła książkowe: Biblia Tysiąclecia. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Wyd. 5. Poznań: Pallottinum, 2014. Mszał rzymski dla diecezji Poznań: Pallottinum, 2013. Mszał rzymski. Poznań: Pallottinum, 1963. Romaniuk K.: Eucharystia w przekazach biblijnych. Poznań: Pallottinum, 2005. Źródła internetowe: Liturgia – piękno i zakorzenienie. W: ,, 2005, str. 46 [online] [dostęp: W samym sercu Mszy. Ewolucja gestów towarzyszących słowom konsekracji. W: ,,Vademecum Liturgiczne” [online] [dostęp: Zając R.: Sto czterdzieści cztery tysiące. W: ,, [online] [dostęp: [1]Słowa konsekracji w Mszale ,,trydenckim”, zawarte w: Mszał rzymski. Poznań: Pallottinum, 1963. Słowa konsekracji w Mszale Pawła VI, zawarte w: Mszał rzymski dla diecezji polskich. Poznań: Pallottinum, 2013. [2] Cytaty zostały zawzięte z Biblii Tysiąclecia (zob. bibliografia). [3] Warto nadmienić, że te słowa są zawarte w Ewangelii według św. Mateusza.
bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem ciaŁo moje, ktÓre za was bĘdzie wydane Podobnie po wieczerzy wziął kielich i ponownie dzięki Tobie składając, podał swoim uczniom mówiąc: BIERZCIE I PIJCIE Z NIEGO WSZYSCY: TO JEST BOWIEM KIELICH KRWI MOJEJ NOWEGO I WIECZNEGO PRZYMIERZA, KTÓRA ZA WAS I ZA WIELU BĘDZIE WYLANA NA
Wielki Czwartek jest świętem chrześcijańskim, które rozpoczyna Triduum Paschalne. Wielki Czwartek to wyjątkowy dzień dla wszystkich chrześcijan, upamiętniający kluczowe wydarzenia z życia Chrystusa: Ostatnią Wieczerzę z Apostołami, ustanowienie sakramentów Eucharystii i Kapłaństwa. Wielkanoc Fot. Tomasz Stańczak / Agencja Fot. Tomasz Stańczak / Agencja Gazeta Ostatnia Wieczerza była pewnego rodzaju pożegnaniem Jezusa z Apostołami, ale też wyjątkowym momentem religijnym: to wtedy Chrystus ustanowił Najświętszy Sakrament jako Ofiarę i Komunię oraz nakazał apostołom czynienie tego, co on. Stało się tak ze słowami "Bierzcie i jedzcie z Tego wszyscy: to jest bowiem ciało moje, które za was będzie wydane" (Mt 26,26; Mk 14,22; Łk 22,19; 1Kor 11,24), Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to jest bowiem kielich krwi mojej nowego i wiecznego przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę (Mt 26,27-28; Mk 14,24; Łk 22,20; 1Kor 11,25), a następnie To czyńcie na moją pamiątkę . Wielki Czwartek jest 3 dni przed Wielkanocą, nie ma ustalonej stałej daty, jest świętem ruchomym, może wypaść między 19 marca a 22 kwietnia. Tego dnia wieczorem odprawiana jest specjalna uroczysta msza, zwana Mszą Wieczerzy Pańskiej (Missa in Coena Domini). W części kościołów tego dnia podtrzymywana jest tradycja obmycia nóg dwunastu mężczyznom, na pamiątkę tego jak Jezus umył nogi swoim dwunastu Apostołom. Po zakończeniu Mszy Wieczerzy Pańskiej następuje przeniesienie Najświętszego Sakramentu do tak zwanej Ciemnicy , czyli kaplicy adoracji. Z ołtarza zostają też zdjęte świece, krzyż, mszał i obrusy. Te tradycje symbolizują wydarzenia jakich doświadczył Chrystus: uwięzienie Jezusa i zabranie jego szat. Wielki Czwartek był czasem traktowany jako dzień pojednania z pokutnikami, dlatego grzesznicy mogli na nowo zostać przyjęci do wspólnoty Kościoła. Na polskiej wsi istnieją tradycje bezpośrednio związane z Wielkim Czwartkiem, takie jak ciąganie po wsi drewnianego koguta na sznurku wśród śpiewów o męce Pańskiej, czy topienie kukły Judasza zrobionej ze słomy i szmat. Kukła Judasza czasami miała dodatkowo przywiązane zawiniątko z potłuczonym szkłem, które miało symbolizować trzydzieści srebrników. Czasami kukłę zrzucano z kościelnej wieży albo palono. W niektórych rejonach Polski młodzi mężczyźni biegali po wsi robiąc hałas klekotkami i grzechotkami, żeby przepędzić diabła. Dziewczęta tego dnia zbierały w lesie lubczyk i kąpały się w lodowatej wodzie. Od Wielkiego Czwartku aż do Wielkiej Soboty odradzano ciężką pracę. Słowianie wierzyli, że Wielki Czwartek jest dniem, w którym dusze zmarłych zstępują z nieba, więc rodziny i bliscy spotykali się wtedy na grobach zmarłych ze specjalnym przysmakiem zwanym perepiczki . Tego dnia nie wolno było piec chleba, bo według wierzeń w piecach mieszkały dusze zmarłych i tak zwane ubożęta opiekujące się domem, więc trzeba było się wstrzymać od palenia w piecu, żeby ich nie skrzywdzić. Inne zwyczaje są jeszcze trudniejsze do wytłumaczenia - nie wiadomo, dlaczego tego dnia dobrze było siać len i jęczmień, ale nie powinno się zmieniać pościeli.
Ostatnia wieczerza Chrystusa z uczniami „Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem Ciało moje, które za was będzie wydane.Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego Przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę”
Kościół usilnie pragnie, aby wierni otrzymywali Ciało Pańskie z hostii konsekrowanych podczas tej samej mszy św., a znak uczty eucharystycznej wyraża się pełniej, jeśli komunia św. jest podawana pod obiema postaciami” – podczas audiencji środowej Franciszek dotknął powszechnych w Polsce bolączek liturgicznych. Wbrew zaleceniom mszału komunii udziela się świeckim wyłącznie pod postacią Chleba (z nielicznymi wyjątkami), czerpanego z tabernakulum (ze „spiżarki”, jak wyraził się głośny niegdyś duszpasterz). Chrystus mówi: „bierzcie i jedzcie, bierzcie i pijcie”, i dodaje: „jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie”. Podczas modlitwy eucharystycznej (wymawianej w imieniu całego zgromadzenia!) słyszymy: „błagamy, aby Duch Święty zjednoczył nas wszystkich, przyjmujących Ciało i Krew Chrystusa” – po czym Krew spożywają tylko celebransi. Jest to co prawda zgodne z teologią Eucharystii wyrażoną przez Sobór Trydencki (w obu postaciach Chrystus jest w pełni obecny), zapomina się jednak, że ów Sobór dopuszcza komunię pod jedną postacią, ale nie opisuje jej jako normy. Księża – już od XII w. – tłumaczą to względami praktycznymi: kosztami, lękiem przed rozlaniem Krwi czy przed tym, że po komunii zostanie zbyt wiele konsekrowanego wina. Czy to usprawiedliwia jednak osłabianie znaku Chleba i Wina? I czy praktyczność „spiżarki” tłumaczy zerwanie z obrazem uczty eucharystycznej, podczas której spożywamy z jednego stołu? ©℗ Czytaj także: Jacek Borkowicz o komunii pod dwiema postaciami: Pijmy z tego kielicha
Jakie słowa o chlebie słyszymy podczas Mszy Świętej? - Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy, to jest bowiem ciało moje, które za was będzie wydane. Jakie słowa o winie słyszymy podczas Mszy Świętej? - Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego przymierza,
polski arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński niemiecki Synonimy arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński ukraiński Sugestie: pić Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń wulgarnych. Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń potocznych. trinkttrinken Sie trinket trink Meiden Sie einheimisches Dla waszego dobra jedzcie i pijcie powoli. Alle versorgt, Sir. Männer, esst und trinkt langsam. Jedzcie, pijcie, bawcie się. Esst, trinkt, seid fröhlich. Więc w przyszłości pijcie swoje wino z zamkniętymi oczami. Also trinken Sie Ihren Wein in Zukunft blind. Jedzcie i pijcie tak naturalnie, jak to tylko możliwe. Essen und trinken Sie so natürlich wie möglich. Bierzcie i pijcie z niego wszyscy, to jest kielich krwi mojej. Nehmet und trinket, denn dies ist mein Blut, das für euch vergossen wurde. Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego Przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Słowa te są zapisane - w wersjach zasadniczo zbieżnych - przez Ewangelistów i przez św. Pawła. Nehmet und trinket alle daraus: Das ist der Kelch des neuen und ewigen Bundes, mein Blut, das für euch und für alle vergossen wird zur Vergebung der Sünden. Panowie, nie pijcie tej kawy. Wartet, trinkt den Kaffee nicht. Siedźcie sobie razem i pijcie herbatę z odchodów. Setzt euch gemütlich zusammen und trinkt Exkrementen-Tee. A więc jedźcie, pijcie i radujcie się, a jutro proponuję wam małe wilcze łowy. Also esst, trinkt und seid fröhlich, und für morgen schlage ich vor, macht ihr selbst eine kleine Wolfsjagd. Jedzcie, pijcie i radujcie się. I nie pijcie wody z kranu, chyba że chcecie spędzić wakacje w pokoju. Und trinkt kein Leitungswasser, sofern ihr nicht euren Urlaub in euren Hotelzimmern verbringen wollt. Bawcie się dobrze, zostańcie, pijcie i miłej zabawy. Genießt es, trinkt, habt einen schönen Abend. Tak, proszę bardzo, pijcie. Wejdźcie, pijcie, bawcie się. 'Bierzcie... 'i pijcie z tego wszyscy. Nehmt dies... und trinkt davon. = Świętujcie, tańczcie i pijcie z mną! Feiert, tanzt und trinkt mit mir! Wypływamy o świcie więc nie pijcie za dużo. Wir segeln in aller Frühe los, also trinkt nicht so viel. W miarę możliwości jedzcie naturalną, organiczną żywność, pijcie czystą wodę, utrzymujcie wasz umysł czystym i unikajcie tego, co odciąga was ze ścieżki Światła. Esst möglichst naturbelassene Lebensmittel, trinkt sauberes Wasser, haltet euren Geist rein, vermeidet die Ablenkungen, die gezielt platziert sind, um euch von dem Weg im Licht abzubringen. Prosze, pijcie chlopaki, my musimy isc na sniadanie. Spreng schön. So, trinkt, meine Kleinen. Po prosu jedzcie, pijcie i ozdabiajcie śpioszki. Esst, trinkt und verziert noch ganz viele Bodys. Nie znaleziono wyników dla tego znaczenia. Wyniki: 114. Pasujących: 114. Czas odpowiedzi: 105 ms. Documents Rozwiązania dla firm Koniugacja Synonimy Korektor Informacje o nas i pomoc Wykaz słów: 1-300, 301-600, 601-900Wykaz zwrotów: 1-400, 401-800, 801-1200Wykaz wyrażeń: 1-400, 401-800, 801-1200
. 372 265 43 53 84 138 41 16
pijcie i jedzcie z tego wszyscy
